بحث در اشکالات ثبوت خیار حیوان برای شخص اعتباری قرار دارد که اشکال دوم مشتمل بر سه مقدمه است:

مقدمه اول: مقصود از عنوان صاحب الحیوان، خصوص مالک است.

مقدمه دوم: عناوین «بایع» و «مشتری» بر خود شخص اعتباری صادق نیست.

مقدمه سوم: به دو تقریب، مقتضای جمع بین اخبار، لزوم مالک بودن و صدق عنوان بایع و مشتری است.

نسبت به این استدلال دو پاسخ ذکر شده است:

پاسخ اول: عنوان «صاحب» اختصاص به مالک ندارد بلکه شامل مالکین تصرف، مانند وکیل ها هم می شود. 

اشکال در پاسخ اول: ظهور عرفی آن در عصر حاضر، خصوصا در مواردی که به اموال نسبت داده می شود مانند صاحب البیت یا صاحب السیاره، خصوص مالک است.

پاسخ دوم: با توجه به مناسبات عرفیه، خیار حیوان در مواردی مثل اشخاص اعتباری نیز ثابت می شود؛ چون شارع خیار حیوان را برای این جهت جعل کرده است که کسی که حیوان به دست او می رسد، بتواند در صورت عدم تمایل نسبت به آن، آن را برگرداند که در شخص اعتباری هم وجود دارد.

یکی دیگر از مباحث مرتبط با خیار حیوان، ثبوت خیار برای بایع است؛ چون احتمال داده می شود که خیار حیوان مختص مشتری باشد. این مطلب اختصاص به شخص اعتباری ندارد و بحث های آن کاملا منطبق با کیفیت جمع بین روایات نسبت به اشخاص طبیعی است و هر نتیجه ای که نسبت به شخص طبیعی از روایات برداشت شود، در مورد شخص اعتباری نیز به همین صورت خواهد بود.

مطلب دیگر از مطالب خیار حیوان، جریان آن در غیر بیع است. در این زمینه ادعا شده است که تعبیر «صاحب الحیوان» اطلاق دارد و در آن اشاره ای به بیع نشده است و لذا در غیر از بیع نیز خیار حیوان ثابت خواهد بود. در صورت پذیرش این ادعا نسبت به شخص طبیعی، در اشخاص اعتباری نیز قابل طرح خواهد بود.