• در جلسه قبل بحث ما در مورد آیه «وامر اهلک بصلاة ...» بود و اینکه این آیه آیا دلالت دارد بر وجوب تربیت فرزند بر پدر نسبت به اعمال عبادی یا خیر؟ که برخی از فقها گفته‌اند از باب تأسی می‌توان به این آیه تمسک کرد و تأسی سبب اشتراک بین نبی و غیر نبی می‌شود.
•  مرحوم استرآبادی در آیات الاحکام از امر در «وامر اهلک بصلاة ...» وجوب امر نسبت به اهل فهمیده‌اند و لذا بر پیامبر (ص) واجب است که امر کند و بر اهل هم واجب است که بپذیرند. اگر بپذیریم که امر به امر، امر است پس امر خداوند به اهل است ولی اگر نپذیریم، از باب تأسی و اطاعت از پیامبر (ص) بر اهل واجب است که بپذیرند اگر چه امر خداوند نمی‌شود.
• یک احتمال دیگر این است که اهل پیامبر (ص) اهل دین باشند در این صورت آیه «وامر اهلک بصلاة ...» به درد ما نحن فیه نمی‌خورد که دسته‌ای از روایات این احتمال را تقویت می‌کند.
• دسته‌ای دیگر از روایات مثل روایت امام باقر (ع) بیانگر این است که مراد از اهل، اهل بیت پیامبر (ص) هستند و به خاطر کرامت و شرافت آنها را امر خاص نموده است.
• با توجه به روایت «رحمك الله احدث أهلي؟ قال: نعم إن الله يقول: يا أيها الذين آمنوا قوا أنفسكم وأهليكم نارا وقودها الناس و الحجارة. وقال: وأمر أهلك بالصلاة واصطبر عليها»، «قوا...» خطاب به جمیع مسلمانان است و «وأمر أهلک...» درست است مخاطب پیامبر (ص) است ولی بر غیر ایشان هم تطبیق می‌کند و اگر چه شأن نزول آیه اهل بیت (ع) هستند منافاتی ندارد که بر دیگران تطبیق شود.
• از آنجایی که نماز مؤثر در تقوا است از تعبیر «والعاقبة للتقوی» در انتهای آیه مذکور می‌توان استفاده نمود که کسی که طالب نماز باشد ختم به تقوا می‌شود و این یک معیار و قاعده کلی است و اختصاص به 
  نبی (ص) ندارد و اینکه شرافتاً پیامبر (ص) را مخاطب قرار داده است ولی منافاتی با تأسی ندارد.

در دهمین جلسه از مباحث درس خارج فقه تربیت که توسط استاد معظم آیت الله مقیمی حاجی تدریس می‌شود به بررسی وظیفه الزامی پدر نسبت به تربیت عبادی فرزند با استناد به آیه «وامر اهلک بصلاة ...» پرداخته شد که لازم است جهت بهره‌مندی از تفصیل مطالب مذکور صوت جلسه این درس را استماع فرمایید.