در این جلسه نیز استاد به بیان ادامه شواهد و مؤیدات دال بر لزوم عاقبت سنجی در حکم به افلاس، می پردازند.

1. کشته نشدن ساب النبی به خاطر اینکه قتل ساب النبی تبعاتی دارد
2. صلح امام حسن مجتبی با معاویه 
3. «یَا أَیُّهَا الَذِینَ آمَنُواْ لاَ تَقُولُواْ رَاعِنَا وَقُولُواْ انظُرْنَا». یهود از کلمه راعنا استفاده نامشروع می‎کرد لذا از آن نهی شده است.
4. پیامبر ابوذر را از فرماندهی و سرپرستی مال یتیم نهی فرمودند با اینکه فرمانده دو نفر شدن ابتدائا مشکلی ندارد و جایز است
5. آیاتی که احکام تشریع شده در آنها به جهت عقوابی بوده است

• «وَلَکُمْ فِی الْقِصَاصِ حَیَاةٌ یَاْ أُولِیْ الأَلْبَابِ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ». 
• «یَا أَیُّهَا النَّاسُ اعْبُدُواْ رَبَّکُمُ الَّذِی خَلَقَکُمْ وَالَّذِینَ مِن قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَقُونَ».

تشریع قصاص و عبادت به جهت عاقبت آن‌ها است که موجب تقوا می‌شوند؛ یعنی خدا عاقبت را در نظر گرفته است و حکمی را تشریع فرموده است.

همچنین در بحث بیع سلاح به دشمن گفته شده است که فروش سلاح به دشمن اشکالی ندارد اما اگر موجب تقویت دشمن علیه دین می‌شود جایز نیست. شبیه این مسئله در بحث اعانه بر اثم آمده است که اگر کسی یقین دارد که خریدار انگور، آن را به‌قصد شراب ساختن می‌خرد، نباید بفروشد.