بحث در خیار حیوان قرار دارد که در روایاتی که برای آن مورد استدلال قرار گرفته است، خیار حیوان برای عناوینی همچون «صاحب الحیوان»، «متبایعان» و «مشتری» ثابت شده است که استدلال به این روایات بر این اساس است که عنوان «صاحب الحیوان» بر خود شخص اعتباری صادق است و عنوان های «متبایعان» و «مشتری» بر ممثّل شخص اعتباری صدق می کند.
بر این استدلال دو اشکال وارد شده است:
اشکال اول: عنوان «صاحب الحیوان» از موارد فاقد شعور منصرف است و لذا به عنوان مثال در عرف گفته نمی شود که مسجد مالک فلان  مال است. در نتیجه با توجه به فقدان شعور در خود شخص اعتباری، خیار نخواهد داشت. البته با توجه به صدق عنوان «مشتری» نسبت به ممثل شخص اعتباری، ممثل شخص اعتباری خیار خواهد داشت.
پاسخ: انصراف عنوان «صاحب الحیوان» به خصوص ذی شعور پذیرفته شده نیست؛ چون اگرچه در ریشه لغوی ممکن است چنین معنایی وجود داشته باشد، اما این معنا در مفهوم عرفی منسلخ شده است.
اشکال دوم: این اشکال متشکل از مقدماتی است که حاصل آنها این چنین است که در باب خیار حیوان، عناوین متعددی در روایات ذکر شده است که برخی از آنها در شخص اعتباری صدق نمی کند و برخی دیگر در مورد ممثل صادق نیست. در نتیجه مقتضای جمع بین روایات این چنین است که صرفا کسی خیار حیوان دارد که علاوه بر مالک بودن نسبت به مال، بیع و شراء را نیز انجام داده باشد. در نتیجه هیچ یک از شخص اعتباری و ممثل او خیار حیوان نخواهند داشت. این مطلب به دو تقریب ارائه شده است که مورد بررسی قرار گرفته است.