در این جلسه، استاد اسدپور به بررسی ادله عقلی وجوب امر به معروف و نهی از منکر می‌پردازد. وی با اشاره به سختی دسترسی به بناهای عقلا به شکل عمومی، از ارتکاز فقها بهره می‌گیرد. ایشان چند حد وسط فقهی را مورد بحث قرار می‌دهند که قصد دارند امر به معروف و نهی از منکر را عقلی یا عقلایی کنند. استاد دو حد وسط کلامی مانند قاعده لطف و وجوب شرعی را بررسی کرده و به اشکالات آن‌ها اشاره می‌کند.

استاد به استدلال سید مرتضی مبنی بر استفاده از قبح منکر برای اثبات وجوب نهی از منکر پرداخته و دو نکته نقضی را مطرح می‌کند. اول، چرا این استدلال فقط برای نهی از منکر و نه برای امر به معروف به کار می‌رود؟ دوم اینکه، آیا قبح منکر یا حسن معروف به تنهایی برای اثبات وجوب نهی از منکر کافی است؟ ایشان به نقد این دیدگاه می‌پردازد و بیان می‌کند که حساسیت جامعه نسبت به منکر و معروف به تنهایی وجوب امر به معروف و نهی از منکر را اثبات نمی‌کند.

در ادامه، استاد به استدلال ابن‌ادریس، مبنی بر وجوب دفع ضرر اشاره کرده و آن را برای برخی مصادیق نهی از منکر قابل قبول می‌داند. ابن‌ادریس وجوب امر به معروف و نهی از منکر را نقلی می‌داند اما برای برخی مصادیق نهی از منکر به وجوب دفع ضرر عقلی استناد می‌کند.

استاد بیان می‌کند که می‌توان از قاعده وجوب دفع ضرر یا کسب منفعت برای اثبات وجوب امر به معروف و نهی از منکر استفاده کرد، اما باید حد وسط‌های دیگری نیز اضافه شود تا استدلال کامل شود. در نهایت، ایشان نتیجه می‌گیرند که قاعده وجوب دفع ضرر یا کسب منفعت به تنهایی برای اثبات وجوب امر به معروف و نهی از منکر کافی نیست و باید با استدلالات دیگری همراه شود.