از جمله ادله ای که برای اثبات حاکمیت دینی در همه زمانها بر عهده فقیه گذاشته شده می‌توان بر این روایت استناد کرد:
روایتی که شیخ طوسی، در الغیبه نعمانی از اسحاق بن یعقوب نقل نموده و همچنین در اکمال ابدیت نیز بطور مفصل آمده است.
در این روایت از قرائن معلوم، حضرت به اسحاق بن یعقوب (برادر کلینی) سلام می‌دهند.
«والسلام علیکم یا اسحاق بن یعقوب...»

ائمه با اعمال غیب و رفتارهای اینچنینی دیگر، اعتقاد افراد جامعه را به امام معصوم محکم می‌نمودند. البته در این راستا، از اطراف و جوانب گوناگون شبهه هایی نیز ایجاد می‌شد. مثلاً خود اسحاق بن یعقوب نیز بعضاً تحت تأثیر این شبهات قرار می‌گرفت.

عده‌ای حامل فقه و «افقه» بودند و قابلیت تجزیه و تحلیل روایات مختلف را داشتند. بنا به فرمایش امیرالمومنین علیه السلام به صرف روایت نباید اکتفا گردد.

«حوادث واقعه»، اموری هستند که در جریان زندگانی مسلمانان رخ می‌دهد (امور جاری مسلمانان) و نیاز به اعمال نظر مستقیم و غیر مستقیم فقیه دارند. البته اعمال نظر فقهای وکیل و نائب امام، باید با پشتوانه خود امام معصوم باشد و از اظهار نظر شخصی اجتناب گردد.

امامان معصوم در امور جزئی موارد را به نواب و وکلای خود ارجاع می‌دادند و در امور کلی و مسائل اساسی خودشان اقدام می‌نمودند.

به هر حال، حجت بودن امام در همه شؤون است. در مسئله قضاوت، تصرفات امور گوناگون و....امام، حجت است.

البته اشکالاتی به این روایت نیز وارد شده است که بایستی به آن نیز پرداخته شود.