گفتیم اگر بیمار به درمان و رجوع به پزشک مضطر باشد، برای پزشک لمس و نظر جایز است. اما اینکه به مراجعه به پزشک مضطر نباشد، بلکه به اصل درمان مضطر باشد و صرفاً این پزشک مهارت بیشتری داشته باشد، از نظر ما مجوز برای لمس و نظر؛ نه برای بیمار و نه برای پزشک نیست.

 نکته دیگر اینکه جواز لمس و نظر پزشک مبنی بر دلیل خاص است و گرنه دلیل عام و اطلاقات نفی اضطرار برای اثبات لمس و نظر کافی نیست.

 نفی اضطرار کافی نیست، چون پزشک اضطراری به درمان ندارد.

  قاعده نفی ضرر کافی نیست، چون این قاعده در جایی است که ضرر مستند به شارع باشد؛ اما شاید در یک صورت بتوان این ضرر را مستند به شارع دانست اگر طوری باشد که شارع لمس و نظر را منع نمی‌کرد به طور طبیعی پزشک بیمار را معالجه می‌کرد و آنچه مانع شد منع شارع از لمس و نظر است، در این صورت ضرر مستند به شارع می‌شود.

 مثل اینکه کسی جلوی مادری را بگیرد تا به فرزند شیر ندهد و فرزند بمیرد در این صورت قاتل کسی است که مانع از شیر دادن مادر شده است در اینجا هم شارع با ممانعت از لمس و نظر و حرمت آن باعث ضرر بیمار شده است. 

در این صورت قاعده ی لاضرار علاوه بر دلیل خاص میتواند دلیلی بر جواز لمس و نظر پزشک باشد.