در این جلسه بحث بر سر نهی از منکر و تعریف معروف ادامه یافت. ابتدا مطرح شد که تعریف معروف ممکن است بر اساس اغراض و مقاصد عقلی یا شرعی باشد. بررسی این مقاصد به دو صورت قابل انجام است: یکی از طریق جوامع و عقلایی، و دیگری از طریق بررسی فقهای خودمان که عقلی و عقلایی به بررسی نهی از منکر پرداخته‌اند. برخی فقها نهی از منکر را واجب عقلی دانسته و به قاعده لطف استناد کرده‌اند. قاعده لطف، که معمولاً برای اثبات ضرورت بعثت انبیا و وجود امام معصوم استفاده می‌شود، بیان می‌کند که خداوند باید تکامل و هدایت انسان‌ها را تأمین کند، اما بدون جبر.

بسیاری از فقها با استناد به حسن و قبح عقلی، و نیز نقدهایی که بر قاعده لطف وارد است، به این نتیجه رسیده‌اند که وجوب نهی از منکر نقلی است. همچنین در این جلسه استدلال‌های عقلی برای اثبات وجوب نهی از منکر و تحلیل‌های تاریخی و دینی در این باره بررسی شد. و به موضوع استفاده از قاعده لطف در علم کلام و نقدهای وارد بر آن اشاره شد. نهایتاً، تأکید شد که اغراض و مقاصد عقلی در تعریف و اجرای نهی از منکر اهمیت دارند و تجربه‌های تاریخی باید درس‌هایی برای ما داشته باشند.

با توجه به صحبت های استاد، بحث نهی از منکر باید به گونه‌ای انجام شود که به اجبار منجر نشود و بر اساس مصلحت واقعی باشد.

هدف نهایی، هدایت و تکامل انسان‌ها است، اما این هدایت نباید با اجبار و زور انجام شود.

نیاز است تا این مباحث در فضای عقلایی و با توجه به شرایط و مقتضیات جامعه مورد بازبینی و تحلیل قرار گیرد.