در این درس استاد اسدپور به تحلیل مفاهیم اعتباری و تفاوت‌های آن با مفاهیم حقیقی پرداخته است. ایشان بیان می کنند که در مفاهیم اعتباری نمی‌توان تعریف‌های پیشینی و ذات‌گرایانه ارائه داد و تعاریف در این زمینه پسینی هستند. ابتدا باید زمینه و ظرف اعتبار به وجود آید و پس از آن، امر اعتباری ایجاد می‌شود. وی تأکید می‌کند که حتی قوانین کلی که توسط مجالس تقنین ایجاد می‌شوند، در بستر اعتبار معنا پیدا می‌کنند و ذات پیشینی ندارند.

همچنین، استاد اسدپور به اهمیت درک زمینه اجتماعی و تاریخی در تحلیل جریان‌های اجتماعی اشاره دارد و می‌گوید که این جریانات در تضاد با جریان‌های دیگر شکل می‌گیرند و ذات مستقل ندارند. او مثال‌هایی از جریان‌های روشنفکری و اخباریگری در تاریخ ارائه می‌دهد تا نشان دهد چگونه تعاریف ذات‌گرایانه می‌توانند به مغالطه‌های روشی منجر شوند.

استاد اسدپور به نظریات علامه طباطبایی و امام خمینی در مورد مفاهیم اعتباری اشاره کرده و بیان می‌کند که علامه اعتبارات را بر اساس غایت و غرضی که برای آن‌ها وجود دارد، تحلیل می‌کند. امام خمینی نیز بر تحلیل خود امر اعتباری تأکید دارد و تلاش می‌کند تا مفهوم آن را به صورت مستقل از اثراتش درک کند.

در نهایت، استاد اسدپور بیان می‌کند که هر دو روش تحلیل اعتبارات (روش علامه و امام) در عرف و عقلاء کاربرد دارند و می‌توان با اصلاحاتی کوچک، آن‌ها را با یکدیگر هماهنگ کرد تا درک بهتری از مفاهیم اعتباری به دست آید.