بیانات بزرگان و صاحبان کتاب در عرصه بیان حاکمیت دینی مخصوصاً در زمان غیبت بسیار مورد توجه است. از اقدمین مرحوم شیخ مفید در مغنعه هم در بحث حدود و هم در بحث جهاد ابتدایی اشاره ای به این موضوع دارند که باید ابتدا در خویشاوندان خود و بعد در اطرافیان حدود را جاری کرد . در کلمات ایشان از حاکم شرعی، گاهی به عنوان سلطان و گاهی هم بعنوان امام تعبیر شده است.

در نهایه شیخ طوسی نیز آمده است که امر به معروف واجب نیست مگر به اذن سلطان وقت که رئیس جامعه (فقها) می‌باشد.

نهی از منکر نیز با زبان و دست و عمل انجام می‌شود. در رابطه با احتکار محتکر بر سلطان است که بر بیع اجبار و اکراه کند. شیخ مفید می‌گوید: اگر زمینه اجرای حدود و اداره امور برای فقیه باشد باید آن را بپذیرد.

مرحوم محقق حلی جواز ورود به این حیطه را بیان می‌کند و می‌گوید: اجرای احکام انتظامی اسلامی (قضاوت و مسائل اجرایی جامعه) در دوران غیبت وظیفه فقهاست که باید در زمان امنیت اجرا کنند.

صاحب جواهر در باره حد می‌گوید: من در این مسئله (وظیفه فقها) خلافی را نمی‌بینم و اگر وظیفه فقها محقق نشود، امارتی که مقصد اسلام است تحقق پیدا نمی‌کند.

مرحوم شیخ انصاری همچنین می‌فرماید: نفوذ حاکم تنها در مسئله قضا نیست و اگر سلطان وقت کسی را حاکم معین کند در مسئله خاصی منصوب نمی‌کند بلکه برای اداره امور جامعه منصوب می‌نماید. مسئله نصب از جانب امام انجام می‌شود و اگر ولایت فقیه محقق نشود احکام دین از بین خواهد رفت.